Kategori: Aşk

Umudun ismi sendin. Sen benim bitmeyen bir aşkımsın. Hani gözlerinin limitlerinin yandığı bir yerde, kendi içinde alev alan bir yaşamsın. İster benim yanımda ol, istersen karşımda, ama şunu bil ki; ben seni başımın tacı yapmışım. Ruhumun içinde, hatta merkezinde, derinlerde bir yerde var olan bir başyapıtsın. Seni bu hale ben mi getirdim, yoksa acılar yine oyun mu oynuyor? Bunu kendime sordukça içinden çıkılması zor bir kabusun içinde buluyorum kendimi. Hem kendime, hem de sana zarar vermemek için bir kez daha kumar oynuyorum. Belki Tanrı ile, belki de şeytanla… Ama ne olursa olsun bu aşk bana yetmiyor. Senin olmadığın bir dünyayı ben kabul etmiyorum. Hem ruhumda, hem bedenimde kalıcı bir isyan başlatıyorum. Ben sensiz diplerde bir yerde… Ben sensiz sonsuzluğun limanlarında bir tekne. Üstelik fırtınaya kapılmış bir tekne. Ne kendinde, ne de başka bir zaman diliminde. Bu bir ayrılık, bu bir tiyatro. Ama sonuç ne olursa olsun, sen benim kıymetlimsin. Sen benim değişmeyen güçlü değerlerimsin. İyiye ve daha ötesine doğru yol alan bir meleksin.

Kudret ALKAN / Yazar ve Şair

Sessizliğin İlerleyişi
Sessizce ilerlerken, yüreğimin sende kaldığını anladım. Anladım ki, sana dair ne varsa, beni benden almış. Sanki başka bir var oluşun içinde yaşamışım. Yeniden dünyaya gelmiş, aşk için belli bir rüyaya dalmışım. Sana o kadar susamışım ki, her yerde seni görmem bu yüzden. Bütün anıları sende bulmam da bu yüzden. Bu başka bir yaratılış. Aşk denen hikâyenin başlangıç noktası. Seninle beni bir bütün yapan sonsuzluk haritası. Sonu olmayan bir düşün içindeki kilit mekân.

Seni senden alan şiirlerimin içinde ıslak imzalar vardı. Onların ıslak olma nedeni gözyaşlarımın içinden yansıyan gerçeklerdi. Onlar anıların madeninde işlenen bir mantığın devrimci noktalarıydı. Onlar ıssız bir vadiyi içeren bakışlarımın kimyasıydı. Her bir parçamla sana ait olan ruhumun isyancı kimliğiydi. Bu bir düzendi. Ve hiç şüphesiz seni bana çağırıyordu.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair

Umudumun içinde sıcacık bir yuva. Seni arıyorum dünden bugüne. Bir selamını aradığım, yanan mendillerin kümeleştiği dipsiz gözyaşları burada. Kendimi avutmaktan vazgeçtim artık. Sadece ruhumla sana doğru ilerliyorum. Yüreğim yaralı bir halde. Senelerdir içimde kanayan yaralar var. Onlar belki de beni ben yapan ana etkenler. Çünkü hissetmek bu işin özü. Doğam gereği bendeki aşk sana doğru koşuyor. İçimdeki bazen isyan, bazen sitem oluyor. Bir yerde var olmanın bu kadar zor olacağını hiç tahmin etmezdim. Ama gerçekten ruhum kendini her fırsatta imha ediyor. İntiharın eşiğinde bir yerde, belki de ölümün bile uğramadığı bir lanetin içinde kendimce aşkım. Aşk için aşkım işte. Burada bir kovalanan, bir de kovalayan var.

Pencerelerde ıslık öttüren benim. Uçurtmaların sancısında, kendisini ötedeki şehirlere taşıyan da benim. İnsan kendi dünyasının içinde nasıl da bitiyor. Bitme noktasında kendini allak bullak ediyor. Ruhunun meydan savaşında kendisine olan inancını bir kez daha tazeleme gereği duyuyor. Bu anlaşılması zor bir dünya. Aşkın fay hatlarında kendini bulmak gibi bir şey. Ondan sonra sallantılar, ya da depremler gözlerine yerleşiyor. Sen ağladıkça yüreğindeki tohumlar yer değiştiriyor. Belki de dönencelerin kuytu köşelerinde kırılganlıklar gösteriyor.
Kudret Alkan / Yazar ve Şair

Zamanın Uzaklaştırması
Zaman seni benden uzaklaştırırken, ben yine aynalı yarınlarda seni bekliyorum. Ruhum kendisinden çalınmış sanki. Sanki her davanın sonunda sen varsın. Geri dönmeyi içten içe sen de istiyorsun.

Gölgesi belli olmayan bir gerçek miydin?
Yoksa kendini asan bir siluet mi?
Yanlıştık, çünkü birbirimizi çok seviyorduk.
Büyümeyen çocuk gibi sevinç içinde.
Seninle benim şiirlerim nerede?

Bir yerde haklı olan acılar vardı. Mutluluk o zaman çocukların yüreğindeydi. Onların kalbi henüz kırılmamıştı. Parçalanmış bir hayata doğru gitmiyorlardı. Gayet huzurluydular. Ama ben senin derinde ilerlemeye çalışırken, kendimi uçurumların eşiğinde buluyordum. Oldukça yorgundum ve seninle ilgili birtakım kararsızlıklar yaşıyordum. Bir yanım seni isterken, diğer yanım senden nefret ediyordu. Bu nasıl bir çıkmazdı. Nasıl bir ikilemdi. Anlamak mümkün değildi.
Kudret Alkan

Zaman kendi içinde aşkı yansıtıyor. Bu bir güç savaşı olmalı. Nerede eserse essin, kendine ait bir yörüngesi olmalı. Artık aşk, boyutların üstünde bir yerde. Belki de gerçek sevgi hepimizin kalbinde bir yerlerde. Burada kendini korumak bir kez daha gündem oluşturuyor. Herkesin sevgisi kutsal bir düğümün içinde şekilleniyor. Çünkü insan aşk içinde büyümeye başlıyor. İnsan olan yeni bir alan açarak, yorgunluğunun üstesinden geliyor. Bununla birlikte bir sabrın sonu geliyor. İnsan merakından alevlenen sevgi tohumlarını, gözyaşlarının içinden geçiriyor.

Zaman seni bana vermezken, ben hangi kaderin mülteci sorgularında can verdim. Kendimi hangi günahın akışına bıraktım. Sen de biliyorsun ki, insan ölümün içinde sahne alır. Bir yaşam felsefesiyle hareket eder. Sonrasında rüyaların sayfalarında yer bulur. Kendisini emek ve fedakarlığın içinde tutar.